Σκοπιά...

Ξημερώματα, κάθεσαι και χαζεύεις την ομίχλη που φεύγει λίγο μετά το σκοτάδι, σα να το ακολουθεί. Πιο αργά αυτή χαϊδεύοντας την πεδιάδα μπροστά σου δέντρα και άνθρωποι χάνονται μέσα της για να εμφανιστούν λίγο αργότερα, νιώθεις σα πρωταγωνιστής σε κακογυρισμένη ταινία τρόμου του '80.Κάτι τέτοιες στιγμές διαλέγουν οι λέξεις και μπαίνουν στην σωστή τους θέση, τη θέση που πάντα τους άνηκε. Σαν τραπουλόχαρτα σε μια δύσκολη πασιέντζα. Εσύ βγάζεις ένα τσαλακωμένο μπλοκάκι από την πάνω αριστερή τσέπη του χιτωνίου σου και τις σημειώνεις σαν υπνωτισμένος. Είναι κάτι που έχεις κάνει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν, γιατί ξέρεις πως αν δεν το κάνεις εκείνη την στιγμή αυτές δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ ξανά. Θα έρθουν άλλες ναι, αλλά η σειρά δεν θα είναι η ίδια η πασιέντζα θα έχει χαθεί και στα χέρια σου θα έχεις μια νέα παρτίδα. Το κρύο κάνει το χέρι μου να τρέμει καθώς γράφω αυτά τα λόγια. Αλλά δεν πρέπει να σταματήσω, όχι τώρα. Γάντια, με κομμένα δάχτυλα για να πιάνω καλύτερα το μολύβι. Ψέμματα! Για να στρίβω τσιγάρα... Τσιγάρο, η ψευδαίσθηση μιας φωτιάς μέσα στο κρύο και το σκοτάδι. Κάνει κακό "λένε" αλλά αυτά που σου προσφέρει κάποιες στιγμές μοναξιάς είναι πολύ περισσότερα, είναι η σπίθα στο σκοτάδι, είναι η ελπίδα.

Το παζλ αρχίζει να χαλάει τα "κομμάτια" κουνιούνται από την θέση τους και προσπαθούν να φύγουν. Η προσπάθεια να κρατήσεις μια συνοχή στην σκέψη σου και να "κατευθύνεις" τις λέξεις να εκφράσουν αυτό που θέλεις εσύ και όχι εκείνες, είναι μεγάλη. Το μολύβι εξακολουθεί να τρέμει και τα φύλλα από το μπλοκάκι να φτάνουν στο τέλος τους. Όχι δεν πρέπει, όχι τώρα... Τα πόδια σου μέσα στα άρβυλα έχουν παγώσει η σκοπιά μπάζει νερά και ο καιρός το πάει για βροχή... Τρίχες! Κουραφέξαλα! Είσαι "καταραμένος" να θέλεις να σώσεις αυτό που έχεις.

Ησυχία...

Κοιτάς τριγύρω διαβάζεις τι γράφει στους τοίχους. "Ελένη σε θέλω, Κώστας", "Γ+Ε" "Κωνσταντίνα και Μάριος"... Μηδέν έμπνευση! Ψάχνεις κάτι, ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι πρωτότυπο, κάτι να σου αποδείξει πως δεν είσαι μόνος σου και πως δεν έχεις τρελαθεί. "Ακούς" την κραυγή που βγάζουν οι λέξεις και βλέπεις εικόνες που προσπαθείς απεγνωσμένα να περιγράψεις και να σώσεις πριν χαθούν στο σκοτάδι του μυαλού σου και οι υπόλοιπες σκέψεις τις σβήσουν σαν κείμενο πάνω σε μαυροπίνακα... Μα τι λέω; Μόνος σου είσαι και νιώθεις ακόμη πιο μόνος όταν είσαι με πολλά άτομα. Πάντα το ήξερες απλά δεν το παραδεχόσουν, μήπως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή;

ΟΧΙ!

Θα συνεχίσεις να ελπίζεις πως σε κάποια γωνιά του κόσμου κάπου ξεχασμένοι από τους Θεούς υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα ή έστω ακόμη κι άλλος ένας σου φτάνει...

Βροχή. Σταγόνες χαϊδεύουν τα τζάμια της σκοπιάς και αυτή δακρύζει μαζί σου. Είναι κακό τελικά να είσαι ιδεαλιστής και ονειροπόλος, όλοι πριν από εσένα το πλήρωσαν ακριβά. Μα καλά δεν σε δίδαξε τίποτα η ιστορία; Ποτέ δεν μπόρεσε πάντα πίστευες ότι ο κόσμος είναι σαν ένα παλιό βιβλίο με σελίδες μουτζουρωμένες και κακογραμμένες. Και άλλες λείπουν σαν κάποιος να τις αφαίρεσε βίαια, σαν κάποιος να προσπαθούσε να ξεχάσει τι έγραψε... Από την άλλη έχεις αρκετές κενές σελίδες ακόμη και το τι θα γραφτεί από δω και πέρα μετράει για σένα. Υπάρχουν ακόμα ελπίδες, αχνές μεν, αλλά υπάρχουν, να γραφτεί μια καλή ιστορία. Ένα καλό τέλος πάντα έσωζε πολλά παραμύθια.

Τα κομμάτια και οι λέξεις τώρα απλά εισβάλουν στο μυαλό σου χωρίς το σύνολο τους να βγάζει κανένα νόημα... Μόνο εικόνες και λέξεις, σκόρπιες...

Ίσως να φταίει το κρύο...

Ola tha pane kala...

Ήταν μια σκοτεινή νύχτα, θυμάμαι. Από εκείνες τις νυχτιές που το κρύο σου τρυπάει το κόκκαλο και ο χρόνος έχει σταματήσει να κινείται, σαν την άμμο σε μια σπασμένη κλεψύδρα, εσύ είσαι αναγκασμένος να στέκεσαι, εκεί, πάντα εκεί. Ακίνητος και αμίλητος με το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του δρόμου περιμένοντας τα φώτα να φανούν.

Κρατάς σφιχτά το όπλο ανάμεσα στα χέρια σου, σαν μια παλιά αγαπημένη, με το γεμιστήρα "κουμπωμένο". Δεκαπέντε και τρεις μέτρησες πριν λίγο στην αλλαγή. Το σύνολο δεκαοκτώ... Και είναι τότε που έρχονται οι σκέψεις, απρόσκλητες στο μυαλό σου. Σκελετοί που σου χαϊδεύουν στοργικά την πλάτη. Ένα ρίγος διαπερνά την ραχοκοκκαλιά σου. Δεν είναι το κρύο, όχι αυτή τη φορά... Είναι σκέψεις που δεν είχες τολμήσει ποτέ ή δεν ήθελες να κάνεις.

Πριν είκοσι λεπτά σου μίλησα στο κινητό κι όμως είναι σα να πέρασαν ώρες, όχι πολλές, αρκετές όμως για να αρχίσουν οι αμφιβολίες να σε βασανίζουν. "Γιατί ήσουν τόσο ψυχρή σήμερα;" Φταίει που είμαι μακριά και άρχισε η αγάπη να ξεφτίζει σαν καρδία ζωγραφισμένη με μολύβι σε χαρτί που πάλιωσε ξεχασμένο μέσα σε ένα συρτάρι σαπισμένο από την υγρασία.

Τσιγάρο. Απαγορεύεται αλλά δεν γαμιέται 5Φ είναι αυτά. 3 η ώρα και φώτα δεν φαίνονται στο βάθος... Σε θυμάμαι σαν χτες να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά στο σταθμό Λαρίσης λίγο πριν το βραδινό τρένο Νο604 ξεκινήσει για τον τελικό του προορισμό, "Για Αλεξανδρούπολη και ενδιάμεσους σταθμούς...".Ανακοίνωνε, κάποιος βραχνά από τα μεγάφωνα, "...αμαξοστοιχία 604 αναχωρεί στις 23:55".Αλλά εγώ δεν τους άκουγα αντιλαλούσε μόνο η φωνή σου στο μυαλό μου "όλα θα πάνε καλά...".

Ξεκίνησε το τρένο στην προβλεπόμενη ώρα μεταφέροντας πολλούς σαν κι εμένα ντυμένους στα χακί. Πήγαινα, εδώ που είμαι τώρα, ένα μέρος ξεχασμένο από τους Θεούς "όλα θα πάνε καλά...", έτσι δεν είπες; Πάντα σου άρεσε να ζεις μέσα στα παραμύθια και έτσι το είδες και "αυτό", σαν παραμύθι. Μια ιστορία με πριγκήπισσες δράκους και ένα καλό τέλος για όλους. Αλλά κουκλίτσα μου έχω "γεράσει" για να πιστεύω σε παραμύθια με καλό τέλος. Για μένα η Χιονάτη είναι μια τσούλα και ο Μικρός Πρίγκιπας πρεζάκι στα Εξάρχεια. Τότε σε κρατούσα στα χέρια μου σαν την άμμο σε μια όμορφη απόμερη παραλία και έπαιζα μαζί σου. Τώρα κάτι έχει αλλάξει ανάμεσα μας, σε νιώθω σαν τον καπνό του τσιγάρου μου. Μπορώ να σε δω και να καταλάβω ότι είσαι μαζί μου αλλά χωρίς να μπορώ να σε αγγίξω. Απλώνω το χέρι μου για να σε πιάσω και ξεγλιστράς ανάμεσα στα δάχτυλα μου... Απομακρύνεσαι και σκορπίζεις μακρυά μου...

Όχι δεν είναι το ίδιο, δεν πάνε όλα καλά...