Και πάλι έτσι απλά... Αυτή την φορά λίγο χειρότερα (;) Αναρωτιέμαι πάλι άσκοπα, όχι με Bacardi αλλά με ένα μπουκάλι Tequila άγνωστης προελεύσεως. Μεξικό έλεγε το μπουκάλι με μεγάλα γράμματα αλλά ποιος το προσέχει, αλήθεια, δεν έχει σημασία... Επίσης με το ίδιο μεγάλα γράμματα γράφει black death αλλά επίσης ποιος θα το προσέξει.... Το θέμα σήμερα είναι η εξάρτηση, μήπως και αυτό είναι μια ιδέα; Ξεκίνησα πάλι το τσιγάρο, έσβησα πριν λίγο το τελευταίο με «μίσος» και απέχθεια για μένα ίσως, στο τασάκι δίπλα μου. Το βαρέθηκα και αυτό το ίδιο γρήγορα με όλα στην ζωή μου...
«Αν αισθανθείς πως ο χρόνος τελειώνει,
και μένουμε πάντοτε μόνοι...»
Παραπονιέται σιωπηλά μια ανάμνηση από το παρελθόν... αλλά ποιος θυμάται και μετράει χρόνια; ΕΓΩ βέβαια, ο μαλάκας της ιστορίας μου, ο σχεδόν πάντα θλιμμένος κλόουν. Ημέρες ραδιοφώνου στην Καλλιθέα γυμνάσιο μεριά αν θυμάμαι καλά, το τραγούδι με το οποίο «έκλεισε» για πάντα μια ραδιοφωνική εκπομπή σε έναν τοπικό σταθμό, τον 100 και κάτι ψιλά στα FM. Ίσως μια από τις πιο αγαπημένες εκπομπές στο ράδιο, που έκανε τον 15αρη τότε νέο να βρει κάτι μέσα σε όλες τις μουσικές και να τις εκτιμήσει για αυτό που είναι η κάθε μια... Ο νέος που γεννήθηκε κατά λάθος μια δεκαετία αργότερα, τεμπέλης και μόνιμα αργοπορημένος όπως πάντα άλλωστε... Δεν μετανιώνω για αυτά που έχω κάνει και νιώθω περήφανος που αν τα ξαναζούσα θα έκανα μόνον κάνα δύο αλλαγές, για αυτό:
«Ζήσε το σήμερα, ξέχνα το χθες,
γάμα τα όλα και καν’ ότι θες»
Όπως είπε και μια ψυχή το καλοκαίρι του 2004 στην Ίο, ίσως από τις καλύτερες διακοπές που πέρασα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Κάποια άλλη φορά, ίσως, χωρίς Tequila. Με κάτι άλλο… Tequila τέλος (άδειασε το μπουκάλι), Αλλά τώρα πού τα λέμε γιατί όχι και πάλι με Tequila? Θα δείξει ο χρόνος, ο μόνος που ίσως να ξέρει κάτι τελικά...
(Σημείωση του συγγραφέα: είναι παλιό κείμενο γράφτηκε στις 7/4/05 και ώρα 2:25 το πρωί. Το ανέβασα για λόγους αρχείου περισσότερο…)
