Ημερολόγιο Antea: Ημέρα 1η
Ήταν χειμώνας θυμάμαι... Η ατμόσφαιρα αποπνικτική, ο καπνός ήταν τόσο πυκνός που ένοιωθες τη παρουσία του στην παραμικρή σου κίνηση. Οι αναπνοές όλων αργές και κοπιαστικές. Τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει ποτέ, κανείς εκεί μέσα δεν κάπνιζε. «Το κάπνισμα απαγορεύεται» υπενθύμιζε, αυστηρά, μια ξεχασμένη επιγραφή στον τοίχο. Αλλά σχεδόν όλοι εκεί μέσα ήταν άτομα με συνείδηση, ρουφούσαν τα τσιγάρα τους για να μην σβήσουν.
Έξω ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα βουνά, ο ουρανός είχε πάρει το πιο βαθύ του κόκκινο, τώρα. Σιγά-σιγά νύχτωνε και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου πάλευαν να ξεπροβάλλουν πίσω από τα βουνά. Το σκοτάδι κάλυψε τον ουρανό και τα παράθυρα άρχισαν να γυαλίζουν, έτσι, που δε σου επέτρεπαν να βλέπεις έξω…
Κοιτάζω την αντανάκλασή μου στο τζάμι.. Θα δω μετά από καιρό, μια πόλη που αγαπάω, ένα φίλο. Έναν άνθρωπο που κάποτε ζούσαμε μαζί την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία μας και από όλο αυτό, υπάρχει μόνο μια γλυκιά ανάμνηση. Αλλά δεν πονάω, δεν λυπάμαι κοιτάζω έξω ξανά, ακουμπάω το χέρι μου στο τζάμι έτσι ώστε να μπορέσω να δω… Οι πόλεις τα χωριά, οι δρόμοι, έχουν ανάψει τα φώτα τους… Έχει νυχτώσει πια και οι ακτίνες του ήλιου έφυγαν δίνοντας υπόσχεση πως σε λίγες ώρες θα συναντιόμασταν ξανά… Η ανάσα μου, θολώνει λίγο την εικόνα. Κλείνω τα μάτια και η σκέψη μου φεύγει, ταξιδεύει… Έχει αλλάξει; Είναι ο άνθρωπος που άφησα, τότε, πίσω ή κάποιος άλλος… Κοιτάω μέσα μου κι αναρωτιέμαι… Εγώ, είμαι ίδιος; Έχουν συμβεί τόσα πολλά από τότε... Όμως, είμαι και εγώ διαφορετικός, φαίνεται στον τρόπο που μιλάω, φαίνεται στις κινήσεις, στην εμφάνισή μου… Στο βλέμμα μου. Θα δει τις αλλαγές πάνω μου. Θα τον πειράξει. Ποτέ δεν συμφωνούσε ούτε στο ελάχιστο για αυτά που έκανα και κυρίως για την αφοσίωση που έδειχνα στην «τέχνη»… Ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που έφυγα αρχικά…
Αφήνομαι… παίρνω το βλέμμα μου από το παράθυρο και πείθω τον εαυτό μου να τα αφήσει όλα, απλά να συμβούν. Οι άνθρωποι δίπλα μου γελούν συζητάνε «από πού είστε; Έχω συγγενείς από το χωριό σας» «Κάπνιζα αλλά το έκοψα όταν με μάλωσε ο γιατρός..» «Πως σε λένε; Έχεις υπέροχα μάτια..» Μικρές ιστορίες, αληθινές ιστορίες, από «φίλους» μιας χρήσεως από ανθρώπους που πιθανόν να μην συναντηθούν ποτέ ξανά. Κάθομαι μόνος, δεν μιλάω σε κανέναν. Πάντα αρεσκόμουνα απλά στο να παρατηρώ και να μην ανακατεύομαι. Παρατηρώ τους γύρω μου, τα ρούχα τους, το χαμόγελο τους. Τόσα χρόνια έμαθα ποια να ξεχωρίζω τους καλούς και τους κακούς, είναι σαν πιόνια σε σκακιέρα, μαύρα και άσπρα στρατιωτάκια, χωρισμένα σε δυο στρατόπεδα, πάντα ετοιμοπόλεμα και υπάκουα… Είναι δύσκολο να κρυφτούν, πως θα μπορούσαν άλλωστε, όλα τους είναι πρόβατα, δεν ξέρουν πως είναι, μόνο λίγοι ίσως ξέρουν αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι εδώ….
Ολιγόωρη στάση στο σταθμό Λαρίσης…