Η ιστορία ξεκινάει ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα. Έχει πιάσει Φλεβάρης ποια και το καλοκαίρι δεν είναι παρά μόνο μια μακρινή ανάμνηση. Διακοπές από νησί σε νησί και με την υγρασία της θάλασσας να σε δροσίζει κάθε λεπτό και συνάμα το αλάτι να κάνει το κορμί σου να κολλάει όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα γέλια, τόσα πολλά χαμόγελα… Σου λένε κάνε τα πάντα το καλοκαίρι για να έχεις τις βραδιές του Αυγούστου να σου κρατάνε παρέα, μαζί με το αλκοόλ, τις κρύες νύχτες του χειμώνα… Αλλά είναι πράγματι έτσι; Σε αντίθεση με τους πρώτους άλλοι πιστεύουν στο μέτρο και άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ποτέ δεν σου λείπει κάτι το οποίο δεν έχεις κάνει κάποια στιγμή τις ζωής σου και έχεις απλά μια ιδέα. Είναι σαν να μυρίζεις ένα γλυκό που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κι όμως αν είχες τολμήσει και είχες δοκιμάσει κάποτε θα σου έλειπε περισσότερο ή μήπως τώρα που η μυρωδιά και η φαντασία σου, σου παίζουν παράξενα παιχνίδια σε ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι με παλιάτσους και γελωτοποιούς. Με τέτοιες σκέψεις παιδεύω το μυαλό μου συχνά πυκνά όταν τύχει να μείνω μόνος μου για λίγο.
Ναι, καλά το καταλάβατε η πρώτη ιστορία είναι κομμάτι της δικιάς μου η οποία δεν ολοκληρώνεται εδώ και ίσως να μην ολοκληρωθεί και ποτέ…
Ήταν Φλεβάρης λοιπόν και ο καιρός ήταν ψυχρός, αθόρυβα ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια του φεγγαριού και προσγειώθηκε στο χέρι που κρατούσε την τσάντα με τις λιγοστές αποσκευές. Έκανα δυο βήματα κατά πίσω για να κρυφτώ από το μελαγχολικό βλέμμα του φεγγαριού, κάτω από το υπόστεγο.
Ο χρόνος κυλούσε ανελέητα και ασταμάτητα όπως πάντα. 23:31 έγραφε ο πρασινόμαυρος πίνακας αναχωρήσεων-αφίξεων με μεγάλα πράσινα γράμματα.
«Η αμαξοστοιχία 604 με προορισμό την Αλεξανδρούπολη θα αφηχθεί σε λίγα λεπτά.» Φώναζε κάποιος βραχνά στο μεγάφωνο… Μα καλά ποιους διαλέγουν να εκπροσωπήσουν ως φωνές το σταθμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έμοιαζε λες και ο ομιλητής το προηγούμενο βράδυ έπινε κάτι αλκοολούχο, παγωμένο και κάπνιζε σαν αράπης… Έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου