Ξαναέπιασε το μολύβι στα χέρια του μετά από αρκετό καιρό, τόσο μακρινό και συνάμα τόσο, μα τόσο γνώριμο… Στην αρχή σχεδίασε κάτι, έτσι για να υπάρχει και να το καλοπιάσει. Να του κάνουν την χάρη οι λέξεις και να εισβάλουν στο μυαλό του μια ακόμη νύχτα… Η κατάρα του να σκέφτεται ισχύει ακόμη τελικά, φλερτάρει με τις λέξεις και προσπαθεί να τις βάλει σε μία σωστή σειρά. Τόσες φωνές, τόσες εικόνες και τόσες μα τόσες σκόρπιες λέξεις. Χαμένες στα γρανάζια του χρόνου και στο χάος του μυαλού του. Πίνει μια γουλιά ποτό και σκουπίζει μια σταγόνα ιδρώτα που κύλισε στο πρόσωπο του.. Καλοκαίρι η καλύτερη εποχή για παραισθήσεις. Οι λέξεις αρχίζουν τον τρελό χορό γύρο του φτιάχνοντας προτάσεις και πλέκουν ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι. Εκείνος παλιάτσος και βασιλιάς συνάμα, είναι ένα πανηγύρι μόνο για την πάρτη του. Νικητής και νικημένος, μέσα στο τσίρκο του μυαλού του. «θα σε αγαπάω για πάντα...», «Σε μισώ…», «Μου λείπεις…» Νόημα μηδέν δεν μπορεί να γράψει τέτοια σκουπίδια. Σκίζει την κόλλα και δοκιμάζει ξανά από την αρχή…
Μια εικόνα από μια ερημική παραλία, μόνος κάθεται και χαζεύει το ηλιοβασίλεμα στη σκιά ενός δέντρου. Δεν μπορεί να το περιγράψει είναι φορές που ακόμη και όλες οι λέξεις του κόσμου δεν μπορούν να περιγράψουν μία εικόνα ή ένα συναίσθημα… Αδειάζει το ποτήρι του και τινάζει το κεφάλι του. Ανοίγει το ψυγείο γεμίζει το ποτήρι με πάγο, βάζει μια ακόμη δόση από το ποτό του. Ξανακάθεται στην καρέκλα του και κοιτάει την λευκή κόλλα. Πιάνει το μολύβι αποφασισμένος.
«Καλησπέρα»
«καλησπέρα»
«Με λένε Αντρέα»
«Ναι σε λένε Αντρέα.»
Οι μονόλογοι με τον καθρέφτη ποτέ δεν βοήθησαν κανένα.
«Θα σου πω ένα μυστικό. Ποτέ δεν έγραψα τίποτα. Οι λέξεις μου έκαναν την χάρη και έρχονταν σε μένα δίνοντας μου καμία επιλογή πέρα από να τις εκφράσω όπως μπορώ.
Άλλες φορές γράφοντας και άλλες σχεδιάζοντας. Ελπίζω να επισκέπτονται κι εσένα και να μην είσαι μόνος. Πολλοί μαθαίνουν ή τους μαθαίνουν να τις αγνοούν όταν είναι ακόμη παιδιά. Για αυτό μου αρέσει ακόμη και τώρα να μιλάω με μικρούς, δεν έχουν ακόμη στερηθεί το δικαίωμα να φαντάζονται και να ονειρεύονται. Λένε πάντα αυτό που αισθάνονται και είναι αληθινό.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να του επιτρέψεις να είναι ο εαυτός του και ποτέ μα ποτέ να μην προσπαθήσεις να τον αλλάξεις. Όλοι είναι αυτό που είναι αν σου αρέσει κράτα το, αν όχι βρες κάτι άλλο…
Έτσι αυτό θέλω κι από εσένα να είσαι ο εαυτός σου να μην υποκρίνεσαι και να μην υποκλίνεσαι σε κανέναν. Να λες πάντα αυτό που αισθάνεσαι και να σκέφτεσαι πάντα σαν παιδί. Ελεύθερα και με μεγάλες δόσεις φαντασίας. Μην ξεχνάς ποτέ πως ήταν να είσαι παιδί η κάθε ηλικία έχει τις δικές της δυσκολίες κάτι που εσένα θα σου φαίνεται ένα τίποτα, σε κάποιον μικρότερο μπορεί να είναι τα πάντα. Έχεις παιδιά; Δεν ξέρω γιατί δεν σε έχω γνωρίσει ακόμα αλλά μια μέρα θα σε γνωρίσω! Αν έχεις, από δω και κάτω είναι για αυτά δώστους να το διαβάσουν και συγνώμη που παίρνω το θάρρος να τους μιλήσω.
Προσπαθήστε να μην παρεξηγείτε τον πατέρα σας, ότι λέει το λέει γιατί σας νοιάζεται. Φανταστείτε ότι αυτό σας το λέει κάποιος που μισούσε τους μεγάλους και σιχαινόταν τον εαυτό του που μεγάλωνε. Προσπαθώ να μην αλλάξω και να μείνω πάντα παιδί. Ο χρόνος θα δείξει. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς το ξέρω… Πάντα να χαμογελάτε εσείς και όλα θα γίνουν, στην τελική η ζωή είναι ένα αστείο. Για αυτό μην την πάρετε ποτέ στα σοβαρά… Αν την πάρετε στα σοβαρά είναι σα να πάτε στο τσίρκο και να κλαίτε με τους κλόουν, έλεος…
Πάνω κάτω αυτά είχα να σας πω…
Χάρηκα που σε γνώρισα κι εσένα και τα παιδιά σου,
Owlish. “
Τύλιξε το χαρτί, το έβαλε σε ένα φάκελο, έγραψε επάνω την διεύθυνση και το όνομα που θα το έστελνε, στο όνομα του αποστολέα έγραψε Owlish και τα στοιχεία του.
Το επόμενο πρωί πήγε και έκανε το πιο ασυνήθιστο αίτημα στο ταχυδρομείο. Ζήτησε να του στείλουν το γράμμα αλλά σε 21 χρόνια.
«Μα συγνώμη…» του είπε ένας υπάλληλος, με το βλέμμα γεμάτο απορία,
«Η διεύθυνση του αποστολέα είναι ίδια με του παραλήπτη. Τι κάνετε στέλνετε γράμμα στον εαυτό σας σε 21 χρόνια από τώρα…;»
«Αυτό ακριβώς…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου