Μια Ιστορία με "σκελετούς" και μια ντουλάπα... :P

Κάθε άνθρωπος μαζεύει στην ζωή του «σκελετούς». Όνειρα παλιά ξεχασμένα, αγάπες που ναυάγησαν πριν καν ξεκινήσουν, ξεχασμένοι πόθοι και επιθυμίες. Τα θέλω που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν από τα πρέπει.

Συνηθίζουμε όλοι να τους στοιβάζουμε μέσα σε μια παλιά δρύινη ντουλάπα, ο καθένας την δική του. Υποκρινόμαστε πως δεν υπάρχουν καν, λεμέ πως τους έχουμε διαγράψει ή ακόμη καλύτερα σκοτώσει. Είναι όμως μια παλιά ντουλάπα, το σαράκι και η υγρασία έχουν φάει το ξύλο της, οι ρεζέδες της έχουν χαλάσει και δεν κλείνουν πια καλά τα φύλλα της. Κάθε βραδύ όταν πέφτεις για ύπνο την ακούς να τρίζει ολόκληρη, τότε εσύ προσεκτικά κλείνεις την πόρτα της και την κρατάς καλά σφαλιστή. Για να μην καταφέρει να βγει τίποτα και κανένας τους έξω...

Που και που έρχονται κάτι βραδιά που είσαι ή νιώθεις πραγματικά μονός. Τότε οι «σκελετοί σου» βρίσκουν την ευκαιρία, αποκτούν δύναμη, ανοίγουν την πόρτα και έρχονται κοντά σου. Όλοι μαζί ή ένας-ένας, κάθονται πίσω σου και σου ψιθυρίζουν λέξεις. Λέξεις που δεν τόλμησες ποτέ να πεις, σου υπενθυμίζουν την παρουσία τους, τόσο ζωντανοί όσο ήταν όταν αποφάσισες, κάποτε, να τους κλείσεις εκεί. Αυτό είναι η εκδίκηση τους ή το παιχνίδι τους, αλήθεια δεν ξέρω τι από τα δυο. Μονή σου επιλογή να τους ακούς και το μυαλό σου να τρέχει…. Θες να φύγουν, πραγματικά το θες, αλλά δεν έχεις πια την δύναμη να τους ξανακλείσεις «εκεί μέσα», δεν μπορείς, είσαι αδύναμος τώρα…

Ίσως το πρωί…

Ώρες ή στιγμές μετά φεύγουν μονοί τους, όπως κάθε φορά, κλείνονται στην «ντουλάπα» τους και αρκείσαι μονό να ακούς την ντουλάπα να τρίζει και να σε ξυπνάει που και που τα βραδιά μονό και μονό για να σου υπενθυμίζει ότι βρίσκεται ακόμη εκεί...