Χαμένος στη “Χώρα του Ποτέ”

Χαμένος πάντα στα ατέλειωτα φοιτητικά μου βράδια, τα ξενύχτια και τις νύχτες μοναξιάς που αργούσε να ξημερώσει. Μια εφηβεία βαθειά ριζωμένη μέσα στο είναι μου, που αρνείται να περάσει και να με αφήσει να μεγαλώσω. Γραπώνομαι από κάτι, οτιδήποτε θα με βοηθούσε και αυτό ξεγλιστρά από τα χέρια μου, όπως το βάζο με το γλυκό όταν ήμουν μικρός και κάποιος άνοιγε την πόρτα… “Δεν το έκανα εγώ, δεν το έκανα εγώ κάποιος άλλος ήταν. Αλλά έφυγε τώρα…” πάντα έπιανε τότε… Τώρα τι να πω, τι δικαιολογίες να σκαρφιστώ; Μπορεί η εφηβεία να άργησε με μένα αλλά είμαι ακόμα εδώ. Μένω μόνος τώρα, ξεγελάω τον εαυτό μου κάνοντας καμιά ζημιά και λέγοντας “Δεν το έκανα εγώ…” με ακούω και γελάω μόνος μου, τώρα πια…

Ο Μάγος ( intro Part 2 )

Ολιγόωρη στάση στο σταθμό Λαρίσης…
Αθήνα, καταραμένη πόλη, κουρασμένη από τη βαριά ιστορία και το χάος της. Δεν μπορώ να πω, πλάκα είχε κάποτε που έμενα εδώ. Ευτυχώς για μένα, ήταν για λίγο… Τώρα μόνο περίμενα την βραδινή αμαξοστοιχία 604 “για Αλεξανδρούπολη και ενδιάμεσους σταθμούς”. Ωραίο τραίνο, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις μέσα. Ένας φίλος έλεγε ότι είναι ένα “anything goes train”. Συναντάς από τα καλύτερα μέχρι και τα χειρότερα. Είναι σα να κάνεις μία “βουτιά” στο βούρκο της κοινωνίας ελπίζοντας να βγεις καθαρός όταν αποβιβαστείς. Για αυτό, ίσως, και πολλοί κάνουν “κατάθεση ψυχής” στο διπλανό τους, ότι κι αν είναι αυτός, χωρίς να τους ενδιαφέρει και πολύ. Αν η ιστορία που θα πουν είναι και “πιασάρικη” ίσως να θυμάται κάποιος από τους παρευρισκόμενους το όνομα τους ή την ιστορία που ειπώθηκε. Αλλιώς είναι απλά “νερό στη θάλασσα”…