Χαμένος στη “Χώρα του Ποτέ”

Χαμένος πάντα στα ατέλειωτα φοιτητικά μου βράδια, τα ξενύχτια και τις νύχτες μοναξιάς που αργούσε να ξημερώσει. Μια εφηβεία βαθειά ριζωμένη μέσα στο είναι μου, που αρνείται να περάσει και να με αφήσει να μεγαλώσω. Γραπώνομαι από κάτι, οτιδήποτε θα με βοηθούσε και αυτό ξεγλιστρά από τα χέρια μου, όπως το βάζο με το γλυκό όταν ήμουν μικρός και κάποιος άνοιγε την πόρτα… “Δεν το έκανα εγώ, δεν το έκανα εγώ κάποιος άλλος ήταν. Αλλά έφυγε τώρα…” πάντα έπιανε τότε… Τώρα τι να πω, τι δικαιολογίες να σκαρφιστώ; Μπορεί η εφηβεία να άργησε με μένα αλλά είμαι ακόμα εδώ. Μένω μόνος τώρα, ξεγελάω τον εαυτό μου κάνοντας καμιά ζημιά και λέγοντας “Δεν το έκανα εγώ…” με ακούω και γελάω μόνος μου, τώρα πια…

Οι παλιές παρέες διαλύθηκαν και οι καινούριες είναι ευαίσθητες και εύθραυστες… Κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον πια και γιατί, γιατί να εμπιστευτεί κάποιος τον μόνιμα αργοπορημένο “νέο”, εδώ που τα λέμε;
Η δυνατή μουσική και ο πολύς καπνός από τα τσιγάρα, ναι από τα απαγορευμένα στους δημόσιους χώρους, σε δυσκολεύουν να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να καταλάβεις “τι μέρος του λόγου είναι”. Δε ξέρω, ξενυχτάω κάθε βράδυ και στην τελική, πάλι μόνος είμαι. Όλοι μου λένε “νύχτες, δουλεύουμε αύριο…”  ή κάτι παρόμοιο και μετά logout. Γιατί; Γιατί να μη μπορείς να σταματήσεις το χρόνο, για λίγο, εκεί που θες και θα πρέπει όλη την ώρα να τρέχει;  Αδικία, διαλέγει όμως προσεκτικά το πότε θα σταματήσει, τις πιο ακατάλληλες στιγμές… Όλα κυλάνε αργά ακούς πολλές ώρες την ίδια λέξη ντυμένη όλα τα εφεδάκια από τις υπερπαραγωγές του Hollywood…
Παρασύρθηκα και πάλι…
Όχι δεν κλαίγομαι που δεν μεγαλώνω και έχω “κολλήσει” στην εφηβεία μου…
Μου αρέσει τολμώ να πω, έχει πλάκα…