Διέσχισε το κυλικείο και κάθισε απέναντι της. “Είχα από την αρχή του ταξιδιού μου ένα άσχημο προαίσθημα” του είπε χαμηλόφωνα, χωρίς να διώξει το βλέμμα της από τον αχνιστό καφέ. “Αλλά δεν φανταζόμουν πως έφταιγες εσύ για αυτό…”. “Καλησπέρα” αποκρίθηκε κι εκείνος με την βραχνή φωνή του.
Πρώτη φορά είχαν συναντηθεί σε ένα μικρό, αχαρτογράφητο νησί στην μέση του “τίποτα”. Δεν ήταν μόνοι τους εκεί, ήταν όλοι παρόντες, σε ένα παλιό δρύινο τραπέζι. Ήταν η πρώτη φορά που ο Αντέας καθόταν και αυτός ανάμεσα τους. Η ισότητα είχε άλλο νόημα στο τραπέζι αυτό, σε έκριναν και αποφάσιζαν την ποινή σου. Ψήφοι ένας προς έναν, κανείς δεν είχε δύο. Ο συντονιστής, διαφορετικός κάθε φορά δεν είχε δικαίωμα ψήφου. “Ήταν πιο δίκαιο έτσι” πίστευαν. Εκείνη την νύχτα έκριναν την Αλίκη. Ένοχη! Την καταδίκασαν να ζήσει αρκετά χρόνια στο Τίποτα. Ο Αντέας την είχε πει χαζή για ότι έκανε και εκείνη τον είχε πει βλάκα. Ήταν και οι δύο από την ίδια “πάστα” απλά διαφορετικά κομμάτια της…
Η “πορσελάνινη κούκλα”, όπως συνήθιζε να την αποκαλεί όλα αυτά τα “αρκετά” χρόνια, δικαίωνε το όνομα της. Δεν είχε αλλάξει καθόλου, ούτε μια ρωγμή στο “πορσελάνινο” πρόσωπο της. Λες και τα χρόνια πέρασαν και απλά δεν κάθισαν στο τραπέζι της. “Άλλαξες” του είπε γυρίζοντας αργά το βλέμμα της, προς τα λευκά του μάτια. “Ο κόσμος αλλάζει, μικρή..” της αποκρίθηκε “Με ή χωρίς εμάς…”. “Μικρή…” Αστεία λέξη… Μπορεί να έμοιαζε με μικρό κοριτσάκι, όμως ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από εκείνον. Τα γατίσια μάτια της ερευνούσαν εξονυχιστικά την κοκκαλιάρικη σιλουέτα που καθόταν απέναντι της, μετρώντας μια, μια όλες τις ρυτίδες, που δεν είχε πριν “αρκετά” χρόνια. Τα μακριά λευκά μαλλιά και τα λευκά του πλέον μάτια. “Μην με προσβάλεις, παρατηρώντας πόσα χρόνια πέρασαν από πάνω μου…” της είπε σιγανά, ”Ξέρεις πολύ καλά ότι ο χρόνος είναι κάτι σχετικό. Αν το σύνολο του είναι μια απέραντη αμμουδιά, εμείς, ό,τι και να είμαστε, δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα παραπάνω από κόκκοι άμμου αυτής της παραλίας.” Πάντα αρεσκόταν να μιλά με μεταφορές και παρομοιώσεις. Η Αλίκη το σιχαινόταν αυτό, όσο τίποτα γιατί τόνιζε την θνησιμότητα της που για κανένα λόγο δεν παραδεχόταν.
Η Αλίκη έγειρε προς το παράθυρο και κοίταξε το κατακόκκινο φεγγάρι. Φεγγάρι του κυνηγού συνήθιζαν να το λένε ή ματωμένο φεγγάρι. “Είναι η νύχτα σου” της είπε και εκείνη χαμογέλασε. Δεν είναι καλό να σου χαμογελάει η Αλίκη όπως δεν είναι καλό να σου χαμογελάει ο θάνατος.
Η λυκοφιλία τους κράταγε χρόνια. Όταν ασχολείσαι με την Τέχνη για κάμποσα χρόνια, ξέρεις. Οι λυκοφιλίες είναι το δεύτερο καλύτερο “πράγμα” που μπορείς να έχεις. Το πρώτο είναι τα μυστικά σου.
Κάποιος στο βάθος ρούφηξε την τελευταία γουλιά από τον καφέ του και κάποιος άλλος έβηξε. Κανείς από του δυο δεν συγκινήθηκε. Άσχημες εποχές έρχονταν και το ήξεραν και οι δύο αρκετά καλά. Ήταν εποχή για συμμαχίες, έστω κι αν αυτές ήταν πραγματικά προσωρινές. Το κόκκινο φεγγάρι ήταν απλά η αφορμή. Ψίθυροι για το τι θα γίνει κυκλοφορούσαν χρόνια, απλά όλοι τους, τους αγνοούσαν επιδεικτικά. Ίσως για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια του χειμώνα.
Το νησί του “Τίποτα” είχε αρχίσει να σβήνει από τις μνήμες των “ανθρώπων”, όπως και η ποινή της Αλίκης. “οι θνητοί ξεχνάνε, Αντέα. Εσύ το ξέρεις καλά αυτό”. Ναι το ήξερε! Πριν πολλά χρόνια τους κυνηγούσαν σαν τα αγριογούρουνα στο δάσος! Μπορεί να είναι επικίνδυνο αλλά μπορείς να τα σκοτώσεις. Έτσι και αυτοί με την σειρά τους άφησαν του ανθρώπους να ξεχάσουν και να βρουν ένα καινούριο παιχνίδι να παίζουν. Τα καινούρια παιχνίδια αυτή τη φορά ήταν η “επιστήμη” και ο “ρεαλισμός”. Ωραία παιχνίδια, βολεύουν.
“Κανείς δεν νοιάζεται ποια Αντέα, οι άνθρωποι δεν βλέπου μπροστά τους. Πριν από “μερικά” χρόνια θα με κυνηγούσαν σαν το σκυλί μόλις έφευγα από το τίποτα!”. Το “μερικά” ήταν επίσης σχετικό. “Μην είσαι χαζή, μπορεί οι άνθρωποι να ξεχνάνε, αλλά και πάλι φοβούνται ό,τι δεν καταλαβαίνουν… Επειδή το να κάτσεις να καταλάβεις παίρνει χρόνο, προτιμούν να το εξαφανίσουν και να υποκριθούν πως δεν υπήρξε ποτέ…” της είπε με τα χείλη του να σχηματίζουν ένα πικρό χαμόγελο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου